In het belang van de aankomende revolutie is het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen zo diep mogelijk in de shit geraken. In de shit geraken staat in dit geval gelijk aan diep in de schulden, problemen met de autoriteiten en een gebrek aan perspectief voor de toekomst. Hoe sneller en extremer zichdit zal voltrekken, des te eerder er een revolutie zal plaatsvinden. Op het moment dat ik dit schrijf sijpelt er een bericht binnen in mijn hersenpan over iets dat op het RTL nieuws wordt uitgezonden. ‘Wanbetalers zorgverzekering gaan harder aangepakt worden’. Ik laat het even op mij inwerken. Een moment van stilte, een minuut of iets dergelijks denk ik, probeer ik mij de mens in te beelden (ik zou zeggen “voor de geest te halen”) die nu een nieuwe naam in een al lange reeks van andere namen heeft toegevoegd gekregen. Die mens, die wellicht ook namen als werkloze, shag-roker, tokkie, plebs, uitbuiter en nog een hele rits aan andere mogelijkheden als roepnaam opgelabeldheeft gekregen, heeft nu een nieuwe naam, wanbetaler. Ik zie een gezin voor mij. Een doorsnee gezin, een gezin waarin de man hard aan het werk is, een gezin waar moeder de vrouw de zorg draagt voor de kinderen en een gezin waar de kinderen zorgeloos(die moet weg) naar school gaan elke dag enbovendien leren om met twee woorden te spreken. Ja, meester. Nee, meester. Doorsnee gezin stemde altijd netjes als de stembussen open gingen. Doorsnee gezin geloofde in de democratie, in het zegevieren van het recht, in het goede van de mens. Doorsnee vader heeft het moeilijk met de recessie, hij heeft een huis gekocht met een dure hypotheek maar door de crisis is zijn huis in waarde gedaald. Doorsnee vader, die altijd hard aan het werk is geweest in een willekeurige sector, we noemen pak em beet de zorg, de automatisering, ICT, detailhandel, kies maar iets, is zijn baan verloren. Doorsnee vader kan de hypotheek niet meer ophoesten en de bank die een mooie lening in goede tijden kon verstrekken besluit dat doorsnee vader zijn huis maar moet verkopen om de schuld te vereffenen. Een probleem is alleen dat het huis minder waard is geworden waardoor vader een restschuld over heeft gehouden. Doorsnee vader zit diep in de schulden en kan nu zijn zorgverzekering niet meer betalen. Doorsnee vader heeft een nieuwe naam gekregen. Wanbetaler. Wanbetaler, wat is een wanbetaler eigenlijk? Edith Schipper, minister van Volksgezondheid namens de VVD, noemt mensen die de zorgverzekering niet betalen, wanbetalers. Wikipedia zegt dat een wanbetaler iemand is die van een dienst gebruik maakt zonder ervoor te betalen. Nou vooruit, Wikipedia vinden wij geen goede bron. Van Dale dan: ‘slechte betaler’. Dat vind ik wel een leuke, ‘slechte betaler’. Drie bronnen, de een discutabeler dande ander, geven allemaal aan dat er een negatieve ondertoon zit aan het woord wanbetaler. Dit is waar het interessant wordt. Wanbetaler is niks meer of minder dan een persoon waaraan de wensom te betalen ontbreekt. Een wanbetaler is iemand die niet betaald aan een persoon die verwacht dat er betaald gaat worden. De persoon die verwacht dat er betaald dient te worden, is de sleutel in het geheel. Leen ik 10 euro uit aan een vriend, dan verwacht ik dat die vriend de 10 euro terugbetaalt, zo niet dan is hij een wanbetaler.
Zo komen wij weer bij doorsnee vader. Doorsnee vader, of eigenlijk wanbetaler, is een aantal jaar geleden namelijk nogal hard in hetootje genomen. Wanbetaler mocht toentertijd namelijk voor veel minder geld gebruik maken van dezelfde diensten. Wanbetaler werd vanaf 2006 verplicht om zo’n 100 euro per maand over te maken aan de zorgverzekeraars per volwassen hoofd van het gezin om gebruik te maken vande zorg tot 250 euro. Maakte wanbetaler hier geen gebruik van dan kreeg hij 250 euro terug. Deze regeling is vervallen en zo ging wanbetaler er steeds maar weer op achteruit. Met het uitbreken van de crisis, de toenemende werkloosheid, het kiezen van de VVD, het groter maken van Europa, het chronische gebrek aan geldstromen, het gebrek aan perspectief op een betere toekomst en de toenemende en groeiende onvrede over alles in Nederland, zal er nog iets veel harder groeien dan alle vreselijke zaken die hiervoor zijn opgesomd.
De wens om de kaarten opnieuw te schudden zal groeien. Wanbetaler wil weer doorsnee worden, werkloze wil weer werker zijn,uitkeringstrekkerwil weer ondernemer zijn en ik, ikvind het allemaal prima. Voor mijn gedroomde revolutie moeten er vele medestanders zijn, ik zie ze toenemen en dat stemt mij tevreden. Johan Cruijff zei: ‘Elk nadeel heb zijn voordeel?’ Ik zeg: ‘ Elke crisis schept kansen’. == R.C.
Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dat zou er toch eindelijk eens een verandering in de mentaliteit komen. Toch? Soms is iets zo overduidelijk dat je denkt dat het niet waar kan zijn, het ligt dan zo voor de hand dat je denkt: “Nee, dit kan niet, hier zit iets achter”.
Tom Staal, onderzoeksjournalist van de eerste orde. Een hardleers mannetje dat geen genoegen neemt met nee, iemand die een opening ziet als je zegt dat je niks met hem te maken wilt hebben en iemand die je het bloed onder de nagels kan halen. Althans, bij de mensen die hij wilt interviewen.
Tom Staal ging naar het Europees Parlement in Straatsburg, de plek waar de democratie van Europa vorm krijgt. De plek waar de leiders van het heden, komend uit het verleden, beslissingen nemen voor de toekomst. Deze beslissingen nemen zij, uiteraard, met de nodige verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijkheid is tegenwoordig iets heel bijzonders geworden, verantwoordelijkheid belonen wij tegenwoordig namelijk exponentieel. Een bankdirecteur bijvoorbeeld die handtekeningen zet achten wij verantwoordelijk voor gevoerd beleid, die handtekeningen vertegenwoordigen verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid dient exponentieel vergoed te worden. Natuurlijk doet een directeur veel meer dan slechts handtekeningen zetten, hij denkt na over beleid, onderhoudt contacten en nog veel meer. Het punt blijft echter staan dat wij mensen aan de top, klaarblijkelijk, exponentieel dienen te belonen. Waarom eigenlijk?
Het antwoord op deze vraag is omdat ze anders naar het buitenland vertrekken. Naar Straatsburg bijvoorbeeld. In Straatsburg gelden andere regels dan in bijvoorbeeld Nederland. In Straatsburg werk je voor zo’n 6000 euro per maand, check je in om 7 uur s’avonds en verdien je daarmee 150 euro, heb je de beschikking over 21.000 euro per maand om personeel te betalen en heb je een auto beschikbaar om je te laten vervoeren. In Straatsburg heb je geen verantwoordelijkheid. Het boeit niemand iets of je wel of niet aanwezig bent bij een debat over gelijkheid van rechten voor mannen en vrouwen, of je wel of niet aanwezig bent bij een stemmingsronde . Niemand boeit het iets. Op Tom Staal na.
Tom Staal heeft dit in het openbaar kenbaar gemaakt, via de website Geenstijl heeft hij zijn filmpje aan de wereld laten zien en grote nieuwssites als the Times, Fox en vele anderen hebben het filmpje overgenomen. Schande sprak de journalistiek ervan, de Europees parlementarier die Tom Staal had dreigen te slaan bood zijn excuses aan, een kleine storm van kritiek woedde en woedt wellicht nog steeds wel een beetje in de luwte maar het hoogtepunt is geweest.
Het exponentieel belonen van verantwoordelijkheid, dat geld moet ergens vandaan komen en dat komt het. Het komt uit de zak van de burger. Op het moment dat wij 6 miljard Euro gaan bezuinigen loopt een Europarlementarier zich vol te eten, in te checken om 7 uur en vervolgens met zijn klaarstaande auto naar een nachtclub te gaan.
Het boeit ons niet meer, ik kijk er in ieder geval niet meer van op, slechts een cynische lach als ik een verbaasde blik opmerk van een onwetende. Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dan zouden er rellen plaatsvinden. Dan zouden wij, plebs, schande spreken van de graaicultuur van de bovenlaag, ze graaien letterlijk in de zak geld die wij als collectief hebben opgehaald. Iedereen weet het, niemand boeit het. Behalve Tom Staal, hij doet moeite om het ware verhaal van Europa te vertellen. Tom Staal zou exponentieel beloond moeten worden. Weet je waarom?Omdat hij de verantwoordelijkheid draagt omde onderste steen boven water te krijgen.
We are the ones, the ones you left behind.. Don't tell us how, tell us how to live our lives. Ten million strong we're breaking all the rules. Thank you for nothing, cause there's nothing left to lose
Achter de ietwat gezette Europarlementariër Hans van Balen staat een jongen in een lichte regenjas. Dat ben ik als eerstejaars
journalistiek, het begin van mijn leercurve. De Hogeschool Windesheim
organiseerde die dag een lijsttrekkersdebat.
Het was 2009 en we stonden aan de vooravond van Europese verkiezingen. De
eerste keer dat de burger naar de Europese stembus trok nadat vier jaar eerder een
ruime meerderheid van de Nederlandse bevolking in een referendum tegen de
vasttelling van een Europese grondwet stemde. Tegen.
Studenten kregen een
halve punt gratis als zij aan debat zouden deelnemen. Het uitdelen van gratis punten is iets wat vaker voorkomt op het HBO en in mijn ervaring is dat niet geheel te wijten aan de
docenten. Die dag vond ik het zelfs terecht, dit was belangrijk. Helaas was die
0,5 punt de enige drijfveer van veel studenten die dag. Maar toch vond ik het
leuk. Ik zag voor het eerst politici in het wild en ik realiseerde me ook
meteen dat er niet zoiets is als een politicus in het wild.
Het AVRO programma Één vandaag volgde Hans die hele dag voor de
reportagereeks De week van. Het was De
week van Hans
van Balen. En ik was erbij. Ik zeg dit omdat ik samen met Hans kort werd
geïnterviewd. Ik hoop dat er nog beelden van zijn. Daar ik nog weet hoe het
gesprek ongeveer verliep, lijkt het me onverstandig om te citeren uit mijn herinnering
als er nog beelden van kunnen rondslingeren. Hans vond wel dat studenten wat
meer hun best moeten doen om de politiek te begrijpen. “Je hebt helemaal gelijk
Hans” dacht ik toen.
Jongeren zouden inderdaad meer politiek bewust moeten worden. Net
zoals jij dat was toen jij jong was. Het was jammer dat de redactie van Één
vandaag ervoor koos om het fragment van twee van mijn klasgenoten uit te zenden
en niet dat van mij en Hans van Balen. De twee toen nog meisjes wisten nog niet
wie Hans van Balen was. Dat is grappige televisie moet de redactie hebben
gedacht. Die meisjes waren niet dom. Mede
dankzij de oude media
is er niet zoiets als een politicus in het wild.
Dat was vier jaar geleden en de nieuwe Europese verkiezingen zijn op 14 mei
2014. Regeringspartij PvdA heeft de aanpak van de jeugdwerkloosheid
uitgeroepen tot prioriteit.’Europa maakt haar beloftes niet waar en dat moet anders’, aldus partijleider
Diederik Samson. Tijdens het lijsttrekkersdebat op Windesheim had ik gehoord
wat er bij de vorige verkiezingen werd beloofd. Vandaar dat deze komende
verkiezingen voor mij extra interessant zijn. Maar niet voor mij alleen. Ook
voor jou. Want wat belooft de EU ons jongeren. Probeer eens te denken wat wil
jij van de EU en niet wat wil de EU van ons. Ik vind het heel fijn dat ik nooit
geld hoef te wisselen als ik op vakantie ga in één van de landen van onze
monetaire unie. Maar op dit moment is dat ook het enige voordeel van de Euro.
Als het aan Diederik Samsom ligt, wordt het zogenaamde Europesejeuggarantieplan (krachtige naam) uitgebreid van 25 naar 27 jaar. Wacht, er is toch ook al een Nederlandse
jeugdwerkgarantiewet dat nauwelijkswerkt?’’ Het Jeugdwerkgarantieplan is door Europa opgericht om de
jeugdwerkloosheid te bestrijden. Volgens Samsom ligt er '60 miljard euro te
wachten'. "Geef jongeren een toekomst in Europa. Zoals de 5000 Spaanse
jongeren die binnenkort tijdelijk aan de slag gaan in Duitsland", zei hij.
"Maak meer werk van deze initiatieven."(RTL Nieuws). Wow, 60
miljard!!Sorry, maar je gaat met die
60 miljard opgeleide jongeren
verplaatsen om ze aan het werk te zetten in sectoren waar een tekort bestaat
aan arbeidskrachten. In die sectoren zullenze ongetwijfeld werkervaring opdoen en elke vorm van werkervaring is een
waardevolle, maar je mist dus de werkervaring voor de sector waarvoor je bent
opgeleid. Dat lijkt me minder waardevol voor de vakkennis die je juist in deze
jaren zou moeten vergaren. Trouwens, Diederik is dit
wat je voor ons voor ogen hebt? Als kers op de taart mogen we er rekening mee
houden dat de PvdA in zijn zoektocht naar een lijsttrekker om deze dynamische
boodschap te verkondigen mogelijk
is uit gekomen bij beroepsbestuurder Ad Melkert.
Iemand die nadat hij de verkiezingen verloor opstapte en zei dat hij zich te
veel in de toren van de bestuurder had verschanst. Ik moet altijd een beetje glimlachen als ik
denk aan Ad Melkert die zich teveel in een toren verschanst. Maar om het af te
leren ging Adje in een
andere hele hoge toren als eindbaas bij de Wereldbank in New York. Om nu als verlosser
terug te keren namens de PvdA, de partij die de bestrijding van
jeugdwerkloosheid als absolute prioriteit ziet. Niet omdat hij veel in contact
komt met werkloze jongeren en maatwerk kan leveren op dit vlak, nee Ad Melkert
is één van die reuzen en daarom in beeld.
Wil jij een verenigd Europa dat lijkt op de Verenigde Staten
of zijn dat enkel de dromen van de reuzen in de hoge torens? Misschien is het
een goed idee, maar hoe denk jij daar over.
We hebben nog iets minder dan 11 maanden voor dat we weer
naar de stembus gaan. De inzet van de PvdA is duidelijk of dat nou met of
zonder Melkert is. De bestrijding van jeugdwerkloosheid is een mooi streven.
Maar kom niet met een tijdelijke oplossing. Als jonge stemmer hoefje er nu nog niet mee bezig te zijn. De oude
politiek zal vanzelf wel naar je toekomen om zijn
standpunt te verkondigen. Binnen nu en de komende maanden gaan we overspoeld
worden door de marketingmachine verkiezingscampagnes van de oude politiek. Wees
kritisch, voordat je het weet wordt
je genaaid. Net als Hans van Balen. Maar wat wil jij van Europa? Wees eerlijk over Europa.
Arie Boomsma en Thierry Baudet waren afgelopen week te gast in het tv-programma
Knevel en van de Brink. Een beetje flauw
maar in mijn vriendengroep noemen we deze twee moraalridders steevast Evil and
The Brink. Ik weet niet waarom,
bekt wel lekker. Boomsma en Baudet waren
daar om een interactief boek te promoten. Waarop een vriend van me zei: “Een
interactief boek, wat is dat? Mag je daar zelf het einde schrijven?’’ Maar hij
was te vroeg met zijn conclusie het ging over een interactief muziekboek een
handvat en wegwijzer door de wereld van de klassieke muziek. Je zou het
bijvoorbeeld kunnen gebruiken om filmmuziek die je ooit had gehoord makkelijk
terug kon vinden. Op zich een prachtig idee, ik denk dat er in klassieke muziek
voor iedereen een wereld aan verborgen schatten is te vinden. Niet geheel
vrijwillig heb ik Canto Ostinato leren luisteren. Het is nu één van mijn favoriete werken maar het
was een hele lange weg.
Boomsma en Baudet gebruikten als voorbeeld het nummer I know
I Can van de Amerikaanse artiest Nas . Het instrumentele
deel van dit nummer is het werk van producer Salaam Remi en een sample uit
Beethovens Für Elise. De redactie vond
het een goed idee om een fragment van het nummer ten gehore te brengen. Een
fragment van maximaal 20seconden om
precies te zijn. De altijd snelle The Brink vroeg een andere gast Antoine Bodar
wat hij van deze mix van klassieke muziek en hiphop vond. Als Bodar ´hoefde het
niet zo´ zegt,maakt hij zich wat mij betreft een beetje ongeloofwaardig. Dit zijn de eerste vier regels van het
nummer.
Be, B-Boys and girls, listen up
You can be anything in the world, in
God we trust
An architect, doctor, maybe an
actress
But nothing comes easy it takes much
practice
Vergelijk dat nog eens met het fragment van Evil and The
Brink. Daar heeft iemand dus in zitten knippen. Maar waarom in Godsnaam? Wat
wil je hier mee bereiken. Het is vals. Ook de richting van Bodar die nu
misschien een beetje onhandig overkomt.
Maar zelfs als Antoine Bodar niet
naar Nas wil luisteren, laat hem Arie, het kan hem niet bekoren en laat hem
lekker naar zijn kamermuziek luisteren. Je hoeft die mensen niet meer te
overtuigen. Ik weet het Arie, het zit in je bloed. Je wil hem overtuigen, maar
je verspilt je energie. Wat moet je bij een programma als Knevel van de Brink?
Dat is een programma met een doelgroep dat niet wil luisteren
naar het nieuwe en dat is niet erg. Uiteindelijk hoeven die mensen ook niet
meer naar het nieuwe te luisteren. Wij weten je heus wel te vinden, zolang je maar iets goeds maakt. Laat dat oude
achter je, richt je op het nieuwe. Voor
Antoine Bodar en de rest van de wereld nog wat nieuwe en spirituele kamermuziek!
Het hoeft niet zo veel te zijn. Of
misschien kan ik beter stellen: mag het wat minder zijn. Kent mijn generatie
het verschil tussen meer en minder nog wel? Iemand die op een schooldag tussen de
middag even een luxe hamburger haalt bij de Mac, post op willekeurige sociaal
media dat hij of zij ó zo weinig heeft gegeten die dag, behalve die hamburger
die vaak schaamteloos aan de wereld wordt gepresenteerd. Hij of zij
eet weinig omdat hij of zij een dieet volgt en/of naar de sportschool gaat.
Want het mag wel wat minder zijn, vindt hij of zij. Hij of zij weet dat de luxe
hamburger meer calorieën bevat. Hij of zij telt zijn of haar calorieën. Daarom
eet hij of zij die dag minder.
Hij of zij ben ik en misschien ook jij. Anders is het iemand die je kent,
ongetwijfeld. Hij of zij is jong en is leerling op het MBO, HBO of studeert aan een
universiteit. Soms is hij of zij al aan het werk en soms zit hij of zij thuis . Hij of
zij kan vaak niet loskomen van die geile gele M, die onze gedachten op bepaalde
momenten van ons nog zo korte leven beheerst. Bijvoorbeeld op de snelweg toen
je op de achterbank zat en je toch al verveelde. Het eerste dat ik dacht als ik
die kolossale M zag opdoemen, was: ik heb honger.#Instahunger zou je tegenwoordig zeggen. Het was
trouwens nooit echte honger.
Nu is hij of zij iets ouder en kan begrijpen waarom papa en/of mama niet
altijd toegaven aan de verleidingen van die M, die als een raamprostituee
dwingend het landschap bepaalt. Niets tegen prostituees overigens, ik verwacht
dat je daar meer echt vlees zult aantreffen dan langs de snelweg of op die
irritante plek op de parkeerplaats van een meubelboulevard. Nu hij of zij ouder
is rijdt hij of zij zelf. Het liefst heel vaak. Omdat hij of zij dat zelf mag
weten.
Dit is het meest simpele voorbeeld dat ik
kan bedenken. Maar zo zijn wij, de jongeren van Nederland, de toekomst. We zien
op de televisie allemaal hoe het kan en denken vervolgens: dat willen wij ook.
Omdat het kan. We willen heel veel, maar hebben niet door dat er steeds minder
is. Het geval is namelijk dat bijna alles wat wij zien product is uit de wereld
van onze ouders. Zelfs MTV is een instrument van oudere generaties om ons
jongeren aan de ene kant bezig te houden met de grootst mogelijke onzin (wow). Aan de andere kant is MTV als onderdeel
van Viacom(tevens eigenaar van Comedy Central en
Nickelodeon) een keihard beursgenoteerd bedrijf dat vooral dollars wil terugzien voor zijn
investeringen in ons land. Ze willen zijn of haar geld. Het zal die mensen een worst wezen wat ik en jij krijgen voorgeschoteld,
zolang het maar verkoopt. Denk even aan de talloze herhalingen van programma's
als The A-team of Married with Childeren. De zogenaamde weekendmarathons die
elke week met een semigrappige leader worden aangekondigd. Hoeveel Family Guy,
Futurama, Scrubs, Teen mom, Pimp my ride, Cribs marathons gaan er nog komen?
Het is hersenloos en beschamend hoe passief hij of zij hier mee om gaat of
beter gezegd, dit ondergaat.
En dat is het probleem, we zijn passief.
We willen heel veel, maar we zijn
passief. Vraag een gemiddelde jongere hoe hij straks, als hij net als papa en
mama een vaste baan heeft, zijn woning gaat financieren zonder dat het ten koste gaat van zijn
#insta#good#life. Zonder hypotheekrenteaftrek, die hadden papa en mama vaak
wel. Ik ben bang dat hij of zij er nog niet over na heeft gedacht. Is dat wel
zo, ben ik zeer benieuwd naar zijn of haar oplossing.
Want is er nog wel een baan straks? Waar
gaan wij als Nederlanders straks ons geld mee verdienen. Het aardgasveld
in Slochteren is leeg over twintig jaar. Slochteren? Slochteren. Hoe gaan we de inkomsten uit de winning van een grondstof die
opraakt, goed maken? We kunnen het geld dat we mislopen in ieder geval niet
terugpompen in de binnenlandse economie en dat gaat hoe dan ook banen kosten.
Niet alleen in Groningen. De verslavingaan fossiele brandstoffen is niet de enige bedreiging voor het leven waar hij of zij nu nog aan gewend is.
We laten het allemaal gebeuren. We bemoeien ons er niet mee. Mijn
vraag aan hem of haar : wil je in een oude wereld leven waarin we
als samenleving constant vechten tegen de onvermijdelijke implosie van de
verzorgingsstaat. Een slechte kopie van de wereld van onze ouders, maar
zonder het gratis geld uit Groningen en met de kosten van de vergrijzing. Of
wil hij of zij iets anders, iets nieuws met het beste van het oude? Iets wat er
nog helemaal niet is of juist al wel.
We leven in een land waarin we niet hoeven
te kiezen. We hoeven niet te kiezen en dat is mooi. Hij of zij mag alles laten gebeuren. Hij of zij mag het zelf weten. De wereld gaat hem of haar steeds minder geven. Het wordt tijd dat hij of
zij iets minder van de wereld vraagt en iets meer van hem of haar zelf geeft.