Eerlijk over Europa (2)

Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dat zou er toch eindelijk eens een verandering in de mentaliteit komen. Toch? Soms is iets zo overduidelijk dat je denkt dat het niet waar kan zijn, het ligt dan zo voor de hand dat je denkt: “Nee, dit kan niet, hier zit iets achter”.

Tom Staal, onderzoeksjournalist van de eerste orde. Een hardleers mannetje dat geen genoegen neemt met nee, iemand die een opening ziet als je zegt dat je niks met hem te maken wilt hebben en iemand die je het bloed onder de nagels kan halen. Althans, bij de mensen die hij wilt interviewen.

Tom Staal ging naar het Europees Parlement in Straatsburg, de plek waar de democratie van Europa vorm krijgt. De plek waar de leiders van het heden, komend uit het verleden, beslissingen nemen voor de toekomst. Deze beslissingen nemen zij, uiteraard, met de nodige verantwoordelijkheid.

Verantwoordelijkheid is tegenwoordig iets heel bijzonders geworden, verantwoordelijkheid belonen wij tegenwoordig namelijk exponentieel. Een bankdirecteur bijvoorbeeld die handtekeningen zet achten wij verantwoordelijk voor gevoerd beleid, die handtekeningen vertegenwoordigen verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid dient exponentieel vergoed te worden. Natuurlijk doet een directeur veel meer dan slechts handtekeningen zetten, hij denkt na over beleid, onderhoudt contacten en nog veel meer. Het punt blijft echter staan dat wij mensen aan de top, klaarblijkelijk, exponentieel dienen te belonen. Waarom eigenlijk?

Het antwoord op deze vraag is omdat ze anders naar het buitenland vertrekken. Naar Straatsburg bijvoorbeeld. In Straatsburg gelden andere regels dan in bijvoorbeeld Nederland. In Straatsburg werk je voor zo’n 6000 euro per maand, check je in om 7 uur s’avonds en verdien je daarmee 150 euro, heb je de beschikking over 21.000 euro per maand om personeel te betalen en heb je een auto beschikbaar om je te laten vervoeren.  In Straatsburg heb je geen verantwoordelijkheid. Het boeit niemand iets of je wel of niet aanwezig bent bij een debat over gelijkheid van rechten voor mannen en vrouwen, of je wel of niet aanwezig bent bij een stemmingsronde . Niemand boeit het iets. Op Tom Staal na.

Tom Staal heeft dit in het openbaar kenbaar gemaakt, via de website Geenstijl heeft hij zijn filmpje aan de wereld laten zien en grote nieuwssites als the Times, Fox en vele anderen hebben het filmpje overgenomen. Schande sprak de journalistiek ervan, de Europees parlementarier die Tom Staal had dreigen te slaan bood zijn excuses aan, een kleine storm van kritiek woedde en woedt wellicht nog steeds wel een beetje in de luwte maar het hoogtepunt is geweest.

Het exponentieel belonen van verantwoordelijkheid, dat geld moet ergens vandaan komen en dat komt het. Het komt uit de zak van de burger. Op het moment dat wij 6 miljard Euro gaan bezuinigen loopt een Europarlementarier zich vol te eten, in te checken om 7 uur en vervolgens met zijn klaarstaande auto naar een nachtclub te gaan.

Het boeit ons niet meer, ik kijk er in ieder geval niet meer van op, slechts een cynische lach als ik een verbaasde blik opmerk van een onwetende. Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dan zouden er rellen plaatsvinden. Dan zouden wij, plebs, schande spreken van de graaicultuur van de bovenlaag, ze graaien letterlijk in de zak geld die wij als collectief hebben opgehaald. Iedereen weet het, niemand boeit het. Behalve Tom Staal, hij doet moeite om het ware verhaal van Europa te vertellen. Tom Staal zou exponentieel beloond moeten worden. Weet je waarom?Omdat hij de verantwoordelijkheid draagt omde onderste steen boven water te krijgen.

--

R.C.

We are the ones

                      

We are the ones, the ones you left behind..
Don't tell us how, tell us how to live our lives.
Ten million strong we're breaking all the rules.
Thank you for nothing, cause there's nothing left to lose

Mijn woonplaats

Foto:Tim Uunk

Het is het eindpunt van de trein,

bijna geen mens hoeft er te zijn,

bijna geen hond gaat zover mee:

Enschede.

De burchten van de nijverheid

staan er nog her en der verspreid:

spelonken, hol en afgeleefd,

waar nu de wind vrij spel in heeft.

Textielbaronnen van weleer,

hun jachtgebied bestaat niet meer.

Waar zouden ze gebleven zijn,

Van Heek, Ter Kuile, Blijdenstein?

Hebben ze kinderen voortgebracht,

hebben ze hier nog nageslacht,

of koos dat snel een betere stee

dan Enschede?

Krim, Berkenkamp, Sebastopol,

het is voorbij. De maat is vol.

Bijna geen heeft hier nog weet

van uw gelatenheid, uw leed.

Dwars door het uitgeteerde hart

loopt nu de kale boulevard

met postkantoor en V&D.

O, Enschede, Enschede.

Textielstad door Willem Wilmink (1936-2003)

Eerlijk over Europa

Achter de ietwat gezette Europarlementariër Hans van Balen staat een jongen in een lichte regenjas. Dat ben ik als eerstejaars journalistiek, het begin van mijn leercurve. De Hogeschool Windesheim organiseerde die dag een lijsttrekkersdebat. Het was 2009 en we stonden aan de vooravond van Europese verkiezingen. De eerste keer dat de burger naar de Europese stembus trok nadat vier jaar eerder een ruime meerderheid van de Nederlandse bevolking in een referendum tegen de vasttelling van een Europese grondwet stemde. Tegen.

 Studenten kregen een halve punt gratis als zij aan debat zouden deelnemen.  Het uitdelen van gratis punten is iets wat vaker voorkomt op het HBO en in mijn ervaring is dat niet geheel te wijten aan de docenten. Die dag vond ik het zelfs terecht, dit was belangrijk. Helaas was die 0,5 punt de enige drijfveer van veel studenten die dag. Maar toch vond ik het leuk. Ik zag voor het eerst politici in het wild en ik realiseerde me ook meteen dat er niet zoiets is als een politicus in het wild. Het AVRO programma Één vandaag volgde Hans die hele dag voor de reportagereeks  De week van. Het was De week van Hans van Balen. En ik was erbij. Ik zeg dit omdat ik samen met Hans kort werd geïnterviewd. Ik hoop dat er nog beelden van zijn. Daar ik nog weet hoe het gesprek ongeveer verliep, lijkt het me onverstandig om te citeren uit mijn herinnering als er nog beelden van kunnen rondslingeren. Hans vond wel dat studenten wat meer hun best moeten doen om de politiek te begrijpen. “Je hebt helemaal gelijk Hans” dacht ik toen. Jongeren zouden inderdaad meer politiek bewust moeten worden. Net zoals jij dat was toen jij jong was. Het was jammer dat de redactie van Één vandaag ervoor koos om het fragment van twee van mijn klasgenoten uit te zenden en niet dat van mij en Hans van Balen. De twee toen nog meisjes wisten nog niet wie Hans van Balen was. Dat is grappige televisie moet de redactie hebben gedacht.  Die meisjes waren niet dom. Mede dankzij de oude media is er niet zoiets als een politicus in het wild.

Dat was vier jaar geleden en de nieuwe  Europese verkiezingen zijn op 14 mei 2014.  Regeringspartij  PvdA heeft de aanpak van de jeugdwerkloosheid uitgeroepen tot prioriteit.’Europa maakt haar beloftes niet waar en dat moet anders’, aldus partijleider Diederik Samson. Tijdens het lijsttrekkersdebat op Windesheim had ik gehoord wat er bij de vorige verkiezingen werd beloofd. Vandaar dat deze komende verkiezingen voor mij extra interessant zijn. Maar niet voor mij alleen. Ook voor jou. Want wat belooft de EU ons jongeren. Probeer eens te denken wat wil jij van de EU en niet wat wil de EU van ons. Ik vind het heel fijn dat ik nooit geld hoef te wisselen als ik op vakantie ga in één van de landen van onze monetaire unie. Maar op dit moment is dat ook het enige voordeel van de Euro.

Als het aan Diederik Samsom ligt, wordt het zogenaamde Europesejeuggarantieplan (krachtige naam) uitgebreid van 25 naar 27 jaar.  Wacht, er is toch ook al een Nederlandse jeugdwerkgarantiewet dat nauwelijks werkt?’’ Het Jeugdwerkgarantieplan is door Europa opgericht om de jeugdwerkloosheid te bestrijden. Volgens Samsom ligt er '60 miljard euro te wachten'. "Geef jongeren een toekomst in Europa. Zoals de 5000 Spaanse jongeren die binnenkort tijdelijk aan de slag gaan in Duitsland", zei hij. "Maak meer werk van deze initiatieven."(RTL Nieuws). Wow, 60 miljard!! Sorry, maar je gaat met die 60 miljard  opgeleide jongeren verplaatsen om ze aan het werk te zetten in sectoren waar een tekort bestaat aan arbeidskrachten. In die sectoren zullenze  ongetwijfeld werkervaring opdoen  en elke vorm van werkervaring is een waardevolle, maar je mist dus de werkervaring voor de sector waarvoor je bent opgeleid. Dat lijkt me minder waardevol voor de vakkennis die je juist in deze jaren zou moeten vergaren. Trouwens, Diederik is dit wat je voor ons voor ogen hebt? Als kers op de taart mogen we er rekening mee houden dat de PvdA in zijn zoektocht naar een lijsttrekker om deze dynamische boodschap te verkondigen mogelijk is uit  gekomen bij beroepsbestuurder Ad Melkert. Iemand die nadat hij de verkiezingen verloor opstapte en zei dat hij zich te veel in de toren van de bestuurder had verschanst.  Ik moet altijd een beetje glimlachen als ik denk aan Ad Melkert die zich teveel in een toren verschanst. Maar om het af te leren ging Adje in een andere hele hoge toren als eindbaas bij de Wereldbank in New York. Om nu als verlosser terug te keren namens de PvdA, de partij die de bestrijding van jeugdwerkloosheid als absolute prioriteit ziet. Niet omdat hij veel in contact komt met werkloze jongeren en maatwerk kan leveren op dit vlak, nee Ad Melkert is één van die reuzen en daarom in beeld.

Wil jij een verenigd Europa dat lijkt op de Verenigde Staten of zijn dat enkel de dromen van de reuzen in de hoge torens? Misschien is het een goed idee, maar hoe denk jij daar over. 

We hebben nog iets minder dan 11 maanden voor dat we weer naar de stembus gaan. De inzet van de PvdA is duidelijk of dat nou met of zonder Melkert is. De bestrijding van jeugdwerkloosheid is een mooi streven. Maar kom niet met een tijdelijke oplossing. Als jonge stemmer hoefje  er nu nog niet mee bezig te zijn. De oude politiek zal vanzelf wel naar je toekomen om zijn standpunt te verkondigen. Binnen nu en de komende maanden gaan we overspoeld worden door de marketingmachine verkiezingscampagnes van de oude politiek. Wees kritisch, voordat je het weet wordt je genaaid. Net als Hans van Balen. Maar wat wil jij van Europa? Wees eerlijk over Europa.

Arie Evangalie

Arie Boomsma en Thierry Baudet waren afgelopen week te gast in het tv-programma Knevel en van  de Brink. Een beetje flauw maar in mijn vriendengroep noemen we deze twee moraalridders steevast Evil and The Brink. Ik weet niet waarom, bekt wel lekker. Boomsma  en Baudet waren daar om een interactief boek te promoten. Waarop een vriend van me zei: “Een interactief boek, wat is dat? Mag je daar zelf het einde schrijven?’’ Maar hij was te vroeg met zijn conclusie het ging over een interactief muziekboek een handvat en wegwijzer door de wereld van de klassieke muziek. Je zou het bijvoorbeeld kunnen gebruiken om filmmuziek die je ooit had gehoord makkelijk terug kon vinden. Op zich een prachtig idee, ik denk dat er in klassieke muziek voor iedereen een wereld aan verborgen schatten is te vinden. Niet geheel vrijwillig heb ik Canto Ostinato leren luisteren. Het is nu één van mijn favoriete werken maar het was een hele lange weg.

Boomsma en Baudet gebruikten als voorbeeld het nummer I know I Can van de Amerikaanse artiest Nas . Het instrumentele deel van dit nummer is het werk van producer Salaam Remi en een sample uit Beethovens  Für Elise. De redactie vond het een goed idee om een fragment van het nummer ten gehore te brengen.   Een fragment van  maximaal 20 seconden om precies te zijn. De altijd snelle The Brink vroeg een andere gast Antoine Bodar wat hij van deze mix van klassieke muziek en hiphop vond. Als Bodar ´hoefde het niet zo´ zegt,maakt hij zich wat mij betreft een beetje ongeloofwaardig. Dit zijn de eerste vier regels van het nummer.

Be, B-Boys and girls, listen up

You can be anything in the world, in God we trust

An architect, doctor, maybe an actress

But nothing comes easy it takes much practice

Vergelijk dat nog eens met het fragment van Evil and The Brink. Daar heeft iemand dus in zitten knippen. Maar waarom in Godsnaam? Wat wil je hier mee bereiken. Het is vals. Ook de richting van Bodar die nu misschien een beetje onhandig overkomt.  Maar zelfs  als Antoine Bodar niet naar Nas wil luisteren, laat hem Arie, het kan hem niet bekoren en laat hem lekker naar zijn kamermuziek luisteren. Je hoeft die mensen niet meer te overtuigen. Ik weet het Arie, het zit in je bloed. Je wil hem overtuigen, maar je verspilt je energie. Wat moet je bij een programma als Knevel van de Brink? Dat is een programma met een doelgroep dat niet wil luisteren naar het nieuwe en dat is niet erg. Uiteindelijk hoeven die mensen ook niet meer naar het nieuwe te luisteren. Wij weten je heus wel te vinden, zolang je maar iets goeds maakt. Laat dat oude achter je, richt je op het nieuwe.  Voor Antoine Bodar en de rest van de wereld nog wat nieuwe en spirituele kamermuziek!

Uit het meer met minder

Het hoeft niet zo veel te zijn. Of misschien kan ik beter stellen: mag het wat minder zijn. Kent mijn generatie het verschil tussen meer en minder nog wel? Iemand die op een schooldag tussen de middag even een luxe hamburger haalt bij de Mac, post op willekeurige sociaal media dat hij of zij ó zo weinig heeft gegeten die dag, behalve die hamburger die vaak schaamteloos aan de wereld wordt gepresenteerd. Hij of zij eet weinig omdat hij of zij een dieet volgt en/of naar de sportschool gaat. Want het mag wel wat minder zijn, vindt hij of zij. Hij of zij weet dat de luxe hamburger meer calorieën bevat. Hij of zij telt zijn of haar calorieën. Daarom eet hij of zij die dag minder.

Hij of zij ben ik en misschien ook jij. Anders is het iemand die je kent, ongetwijfeld.
Hij of zij is jong en is leerling op het MBO, HBO of studeert aan een universiteit. Soms is hij of zij al aan het werk en soms zit hij of zij thuis . Hij of zij kan vaak niet loskomen van die geile gele M, die onze gedachten op bepaalde momenten van ons nog zo korte leven beheerst. Bijvoorbeeld op de snelweg toen je op de achterbank zat en je toch al verveelde. Het eerste dat ik dacht als ik die kolossale M zag opdoemen, was: ik heb honger.#Instahunger zou je tegenwoordig zeggen. Het was trouwens nooit echte honger.

Nu is hij of zij iets ouder en kan begrijpen waarom papa en/of mama niet altijd toegaven aan de verleidingen van die M, die als een raamprostituee dwingend het landschap bepaalt. Niets tegen prostituees overigens, ik verwacht dat je daar meer echt vlees zult aantreffen dan langs de snelweg of op die irritante plek op de parkeerplaats van een meubelboulevard. Nu hij of zij ouder is rijdt hij of zij zelf. Het liefst heel vaak. Omdat hij of zij dat zelf mag weten.

Dit is het meest simpele voorbeeld dat ik kan bedenken. Maar zo zijn wij, de jongeren van Nederland, de toekomst. We zien op de televisie allemaal hoe het kan en denken vervolgens: dat willen wij ook. Omdat het kan. We willen heel veel, maar hebben niet door dat er steeds minder is. Het geval is namelijk dat bijna alles wat wij zien product is uit de wereld van onze ouders. Zelfs MTV is een instrument van oudere generaties om ons jongeren aan de ene kant bezig te houden met de grootst mogelijke onzin (wow). Aan de andere kant is MTV als onderdeel van Viacom(tevens eigenaar van Comedy Central en Nickelodeon) een keihard beursgenoteerd bedrijf dat vooral dollars wil terugzien voor zijn investeringen in ons land. Ze willen zijn of haar geld. Het zal die mensen een worst wezen wat ik en jij krijgen voorgeschoteld, zolang het maar verkoopt. Denk even aan de talloze herhalingen van programma's als The A-team of Married with Childeren. De zogenaamde weekendmarathons die elke week met een semigrappige leader worden aangekondigd. Hoeveel Family Guy, Futurama, Scrubs, Teen mom, Pimp my ride, Cribs marathons gaan er nog komen? Het is hersenloos en beschamend hoe passief hij of zij hier mee om gaat of beter gezegd, dit ondergaat.

En dat is het probleem, we zijn passief. We willen heel veel, maar we zijn passief. Vraag een gemiddelde jongere hoe hij straks, als hij net als papa en mama een vaste baan heeft, zijn woning gaat financieren  zonder dat het ten koste gaat van zijn #insta#good#life. Zonder hypotheekrenteaftrek, die hadden papa en mama vaak wel. Ik ben bang dat hij of zij er nog niet over na heeft gedacht. Is dat wel zo, ben ik zeer benieuwd naar zijn of haar oplossing.

Want is er nog wel een baan straks? Waar gaan wij als Nederlanders straks ons geld mee verdienen. Het aardgasveld in Slochteren is leeg over twintig jaar. Slochteren?  Slochteren.  Hoe gaan we de inkomsten uit de winning van een grondstof die opraakt, goed maken? We kunnen het geld dat we mislopen in ieder geval niet terugpompen in de binnenlandse economie en dat gaat hoe dan ook banen kosten. Niet alleen in Groningen. De verslaving aan fossiele brandstoffen is niet de enige bedreiging  voor het leven waar hij of zij nu nog aan gewend is.  

We laten het allemaal gebeuren. We bemoeien ons er niet mee.  Mijn vraag aan hem of haar : wil je in een oude wereld leven  waarin  we als samenleving constant  vechten tegen de onvermijdelijke implosie van de verzorgingsstaat. Een slechte kopie van de wereld  van onze ouders, maar zonder het gratis geld uit Groningen en met de kosten van de vergrijzing. Of wil hij of zij iets anders, iets nieuws met het beste van het oude? Iets wat er nog helemaal niet is of juist al wel. 

We leven in een land waarin we niet hoeven te kiezen. We hoeven niet te kiezen en dat is mooi.
Hij of zij mag alles laten gebeuren. Hij of zij mag het zelf weten.
De wereld gaat hem of haar steeds minder geven. Het wordt tijd dat hij of zij iets minder van de wereld vraagt en iets meer van hem of haar zelf geeft.

Foto: Tim Uunk