Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dat zou er toch eindelijk eens een verandering in de mentaliteit komen. Toch? Soms is iets zo overduidelijk dat je denkt dat het niet waar kan zijn, het ligt dan zo voor de hand dat je denkt: “Nee, dit kan niet, hier zit iets achter”.
Tom Staal, onderzoeksjournalist van de eerste orde. Een hardleers mannetje dat geen genoegen neemt met nee, iemand die een opening ziet als je zegt dat je niks met hem te maken wilt hebben en iemand die je het bloed onder de nagels kan halen. Althans, bij de mensen die hij wilt interviewen.
Tom Staal ging naar het Europees Parlement in Straatsburg, de plek waar de democratie van Europa vorm krijgt. De plek waar de leiders van het heden, komend uit het verleden, beslissingen nemen voor de toekomst. Deze beslissingen nemen zij, uiteraard, met de nodige verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijkheid is tegenwoordig iets heel bijzonders geworden, verantwoordelijkheid belonen wij tegenwoordig namelijk exponentieel. Een bankdirecteur bijvoorbeeld die handtekeningen zet achten wij verantwoordelijk voor gevoerd beleid, die handtekeningen vertegenwoordigen verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid dient exponentieel vergoed te worden. Natuurlijk doet een directeur veel meer dan slechts handtekeningen zetten, hij denkt na over beleid, onderhoudt contacten en nog veel meer. Het punt blijft echter staan dat wij mensen aan de top, klaarblijkelijk, exponentieel dienen te belonen. Waarom eigenlijk?
Het antwoord op deze vraag is omdat ze anders naar het buitenland vertrekken. Naar Straatsburg bijvoorbeeld. In Straatsburg gelden andere regels dan in bijvoorbeeld Nederland. In Straatsburg werk je voor zo’n 6000 euro per maand, check je in om 7 uur s’avonds en verdien je daarmee 150 euro, heb je de beschikking over 21.000 euro per maand om personeel te betalen en heb je een auto beschikbaar om je te laten vervoeren. In Straatsburg heb je geen verantwoordelijkheid. Het boeit niemand iets of je wel of niet aanwezig bent bij een debat over gelijkheid van rechten voor mannen en vrouwen, of je wel of niet aanwezig bent bij een stemmingsronde . Niemand boeit het iets. Op Tom Staal na.
Tom Staal heeft dit in het openbaar kenbaar gemaakt, via de website Geenstijl heeft hij zijn filmpje aan de wereld laten zien en grote nieuwssites als the Times, Fox en vele anderen hebben het filmpje overgenomen. Schande sprak de journalistiek ervan, de Europees parlementarier die Tom Staal had dreigen te slaan bood zijn excuses aan, een kleine storm van kritiek woedde en woedt wellicht nog steeds wel een beetje in de luwte maar het hoogtepunt is geweest.
Het exponentieel belonen van verantwoordelijkheid, dat geld moet ergens vandaan komen en dat komt het. Het komt uit de zak van de burger. Op het moment dat wij 6 miljard Euro gaan bezuinigen loopt een Europarlementarier zich vol te eten, in te checken om 7 uur en vervolgens met zijn klaarstaande auto naar een nachtclub te gaan.
Het boeit ons niet meer, ik kijk er in ieder geval niet meer van op, slechts een cynische lach als ik een verbaasde blik opmerk van een onwetende. Als jullie toch eens wisten wat wij allemaal weten, dan zouden er rellen plaatsvinden. Dan zouden wij, plebs, schande spreken van de graaicultuur van de bovenlaag, ze graaien letterlijk in de zak geld die wij als collectief hebben opgehaald. Iedereen weet het, niemand boeit het. Behalve Tom Staal, hij doet moeite om het ware verhaal van Europa te vertellen. Tom Staal zou exponentieel beloond moeten worden. Weet je waarom?Omdat hij de verantwoordelijkheid draagt omde onderste steen boven water te krijgen.
--
R.C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten